هرچند، بخش بزرگی از این آموزش طبعا فنی نبود، اما از نظر اخلاقی و اجتماعی کارامد بود. کارکنانی که همواره روزهای کاری خود را در شرایطی خانگی طی می‌کردند، مجبور بودند یاد بگیرند از دستورات پیروی کنند، به حقوق مالکیت و ازادی عمل دیگران احترام بگذارند، زمان‌شناس، مطیع و موقر و سربراه باشند.

اولین سرمایه‌داران صنعتی زمان و تلاش زیادی برای مشروطیت اجتماعی سختی کارشان صرف کردند، بویژه در مدارس روزهای یکشنبه که برای تلقین اندیشه‌ها و تفکرات طراحی شده بودند، تا کارکنان برای کسب اشتیاق موردنیاز کارخانه مستعد شوند.
انقلاب صنعتی شغل‌هایی بوجود آورد که قبلا وجود نداشتند. Mokyr می‌گوید در نسل‌های قبل صنعت‌گران و کشاورزان اغلب در خارج از خانه کار می‌کردند و ساعت‌های کاری‌شان را خود تعیین می‌کردند. تغییر به کار کارخانه خوشایند نبود. این تفکر که افراد باید سرکار حاضر شوند و از یک رئیس – کسی که حتی نسبتی با او نداشتند – دستور بگیرند، تحقیرامیز بود. شرایط کارخانه اغلب وحشتناک بود و کاملا شیوه برنامه‌ریزی روزانه افراد را تغییر می‌داد. دیگر زمان دست خودشان نبود. Oded Galor و Omer Moav، اقتصاددان، بیان می‌کنند که مدارس سبک کارخانه پروس در سراسر غرب، با افزایش نیاز به کارکنان باسواد و مطیع در نتیجه صنعتی شدن، متداول شد. کارخانه‌داران تلاش کردند تا آموزش سراسری را در آمریکا، انگلستان و مناطق دیگر اروپا، به تصویب برسانند. صاحبان کارخانه‌ها بزرگترین قهرمانان Elementary Education Act در سال ۱۸۷۰– که موجب دسترسی به اموزش سراسری در انگلستان شد – بودند.
در دنیای پساصنعتی، ممکن است تحصیلات نیازمند سازمان‌دهی دوباره باشد. ممکن است این موضوع به معنای آموزشی بیشتر بر مبنای درک برای بزرگسالان باشد، یا تمرینات دوباره‌ی عادی، برای حفظ توانایی‌ها در جریان از بین رفتن شغل‌های قدیمی و ایجاد شغل‌های جدیدی که نیازمند مسئولیت‌های کاملا متفاوت هستند. یا ممکن است #تکنولوژی ترکیبی را برای ساخت تجربه‌هایی که بیشتر بر مبنای #آموزش شخصی‌اند، دخیل کنند.
سردسته‌های مدرن صنعت از روشی بیشتر بدون درگیری استفاده می‌کنند. آن‌ها در مورد کم بودن توانایی‌ها شکایت می‌کنند، اما رهبری و اشتیاق یکسانی مشابه اجدادشان برای مبارزه با منافع خود نشان نمی‌دهند. شاید زمان آن رسیده که این کار را به انجام برسانند.