۱-رهبران بزرگ ساخته نمی‌شوند، بدنیا می‌آیند.

رهبران بزرگ هم ساخته می‌شوند و هم بدنیا می‌آیند. حقیقت اینست که هرچند برخی از صفات رهبری ذاتی هستند اما پژوهش‌ها نشان داده تقریبا دوسوم رهبران بزرگ افرادی ذاتا عادی هستند که در نتیجه رشد به چنین جایگاهی می‌رسند. لذا هر یک از ما اگر در این مسیر رشد کنیم پتانسیل تبدیل شدن به یک رهبر بزرگ را داریم و این خبر خوبیست.

۲-رهبری و #مدیریت از اساس باهم تفاوت دارند.

هرچند می‌توان وظایفی را به مدیران (تصمیم‌گیری، برنامه ریزی، تسهیل روابط سازمانی و …) و وظایفی را به رهبران (الهام‌بخشی، دادن بصیرت و …) اختصاص داد اما در حقیقت وقتی خوب به این مسئله بنگریم می بینیم هیچ تفاوتی بین ایندو وجود ندارد و اکثر رهبران بزرگ در واقع همان مدیران لایق هستند که کمی فرهی (کاریزما) نیز دارند. لذا بشما اطمینان می‌دهم این تفاوت بیش از اینکه یک تفاوت واقعی باشد یک تفاوت لغوی است.

۳-قدرت و کنترل است که یک شخص را به رهبری بزرگ تبدیل می‌کند.

هرچند اکثر رهبران از قدرت و کنترل نسبتا خوبی بر جامعه تحت رهبری خود برخوردارند اما نکته جالب اینجاست که بدانید قدرت و کنترل ارتباط چندانی با موفقیت در رهبری ندارند و این “همیاری و همکاری (CoWorking)” بین این افراد و زیردستانشان است که آنها را موفق می‌کند لذا می‌توان با اطمینان نسبتا خوبی گفت موفقیت در رهبری بیشتر مربوط به نحوه ارتباط رهبر با زیردستانش است  نه کنترل و قدرت او.
علاوه بر این بد نیست بدانید قدرت زیاد همیشه یکی از عوامل زمین‌خوردن رهبران و سازمانهای تحت امرشان بوده. یک رهبر سیاسی هنگامی بواسطه قدرت در خطر سقوط قرار می‌گیرد که فکر کند بالاتر از قانون است و یک رهبر اقتصادی هنگامی که فکر کند بالاتر از تجربه و آمار است.

۴-مردان رهبران بهتری هستند.

کاملا برعکس! پژوهش‌ها نشان داده زنان پتانسیل رهبری بالاتری دارند. هرچند این تفاوت اندک است اما زنان بواسطه قدرت ارتباطی بهتر و انعطاف‌پذیری بیشتر نسبت به مردان، به رهبران بهتری تبدیل می‌شوند اما مشکل اینجاست که جامعه تا کنون در موارد کمی به زنان اعتماد کرده و رهبری را بدستشان داده به همین خاطر این سوگیری هنوز در بسیاری از افراد وجود دارد.

۵-هر چه زمان می‌گذرد رهبران بزرگ کمتر بوجود می‌آیند.

در این مورد هنوز پژوهش قابل اعتنایی صورت نگرفته اما از نظر من این باور غلط یک ریشه بسیار جالب دارد. آیا تابحال دقت کرده‌اید تصاویری که محوتر هستند، زیباتر بنظر می‌رسند؟ اگر باور ندارید تصویر خود را اندکی محو کنید و به آن نگاه کنید. آنگاه می‌بینید که احساس بهتری راجع به خودتان پیدا می‌کنید (زیرا ما معمولا احساس می‌کنیم در عکسها خوب نمی‌افتیم که این نیز دلایل خاص خود را دارد). این یک پدیده روان‌شناختی است (چیزهای مبهم جذابتر هستند) و دقیقا بهمین خاطر است که در رستورانها معمولا فضا را تاریک می‌کنند و شمع بر سر میز می‌گذارند (نه از آن رستورانهایی که من می‌روم!!! منظورم رستوران های رمانتیک است) تا تصویری که دو فرد نشسته در دو طرف میز از همدیگر می‌بینند مبهم‌تر و لذا جذاب‌تر باشد.
وقتی می‌گوییم “هر چه زمان می‌گذرد رهبران بزرگ کمتری بوجود می‌آیند” در حقیقت منظور اینست که “رهبران قدیمی بزرگتر از رهبران امروزی بنظر می‌رسند” و این باور بدلیل اثر همین پدیده روان‌شناختی بوجود می‌آید. ما رهبران بزرگ قدیمی را ندیده‌ایم (یا عکسی از آنها موجود نیست یا عکسهای کمی موجود است) و آنها را درست نمی‌شناسیم (زیرا در آن زمانها رسانه‌ها مثل امروز نبودند) بهمین‌خاطر تصویر آنها در ذهن ما مبهم است و همانطر که گفتم؛ چیز مبهم همیشه جذابتر است. درحالیکه رهبران امروزی را روزانه از طریق تلویزیون می‌بینیم و اطلاعات بسیار دقیقی درباره زندگی آنها داریم (اشتباهاتشان، زندگی روزمره‌شان و …) در حالیکه اطلاعاتی از این دست در مورد رهبران بزرگ قدیمی بسیار کم است و آنها فرازمینی بنظر می‌رسند.

نویسنده: دکتر رونالد رجیو

استاد روانشناسی صنعتی و سازمانی کالج کلارمونت