تاثیر خانواده بر رفتارهای پرخطر اجتماعی نوجوان
اینروزها تقریبا همه می‌دانند که غذا خوردن تنها برای سیرشدن نیست و نمی‌توان آن را تنها یک فعالیت بیولوژیکی بحساب آورد زیرا نحوه غذاخوردن و ارتباطاتی که پیرامون یک وعده غذایی شکل می‌گیرند آن را به یک پدیده فرهنگی و روان‌شناختی مبدل ساخته است.
اهمیت غذا خوردن در کنار خانواده برای نوجوانان از دیدگاه روان‌شناختی
اهمیت غذا خوردن در کنار خانواده برای نوجوانان از دیدگاه روان‌شناختی | از شما دعوت می‌کنیم این مطلب را دنبال کنید.
اینروزها تقریبا همه می‌دانند که غذا خوردن تنها برای سیرشدن نیست و نمی‌توان آن را تنها یک فعالیت بیولوژیکی بحساب آورد زیرا نحوه غذاخوردن و ارتباطاتی که پیرامون یک وعده غذایی شکل می‌گیرند آن را به یک پدیده فرهنگی و روان‌شناختی مبدل ساخته است. رسانه‌ها مدتهاست که درباره محاسن غذا خوردن در کنار #خانواده صحبت می‌کنند و از اینکه افراد دیگر فرصت غذا خوردن در کنار خانواده را ندارند، ابراز نگرانی می‌کنند و هرچند مثل همیشه در نگران بودن اغراق می‌کنند ولی در مورد فواید غذا خوردن در کنار انواده حق با آنهاست!
خوشبختانه به‌عکس بسیاری از سنتها که بواسطه مدرنیته منسوخ شده‌اند (که البته منسوخ شدن سنتها اصولا مسئله بدی نیست زیرا که بخشی از چرخه تکامل بحساب می‌آید اما ما از آن بدمان می‌آید چون ما اصولا از تغییر بدمان می‌آید) غذا خوردن در کنار خانواده یکی از سنتهایی است که هنوز صحیح، سلامت و برقرار است. آمارهای سال ۲۰۱۳ مرکز بهداشت عمومی ایالات متحده نشان می‌دهد که هنوز ۸۸% آمریکائیان حداقل ۵ بار در هفته در کنار هم شام می‌خورند (مترجم: قطعا این آمار در کشور ما بالاتر است) و این خبر خوبی است زیرا پژوهش ها نشان می‌دهند که غذا خوردن در کنار خانواده فواید زیادی برای# کودکان و# نوجوانان دارد.
پژوهش های مرکز #اعتیاد نشان می‌دهند؛ نوجوانانی که در کنار خانواده غذا می‌خورند تمایل کمتری برای پرداختن به رفتارهای پرخطر همچون سیگارکشیدن، مصرف مواد و روابط پرخطر جنسی دارند و به تبع آن تمایل بیشتری برای انجام رفتارهای پسندیده اجتماعی همچون توجه به تکالیف درسی و کسب نمرات بهتر دارند.
من و همکارانم در مرکز پژوهش های خانواده کنجکاو شدیم که غذا خوردن در کنار خانواده چگونه باعث بوجود آمدن این تاثیرات مثبت می‌شوند. بهمین‌خاطر از تعداد زیادی خانواده از اقوام ، ادیان و طبقات اجتماعی مختلف خواستیم مکالماتشان در طی چند وعده غذای خانوادگی را ضبط کنند. خانواده‌های مشارکت‌کننده در این پژوهش بین ۱ تا ۶ فرزند داشتند که بیشتر آنها را خانواده‌های با ۲ یا ۳ فرزند تشکیل می‌دادند که حداقل یک‌کدام از آنها نوجوان بودند (ما از آن‌جهت به نوجوانان علاقمند بودیم که این گروه سنی بیشترین احتمال پرداختن به رفتارهای پرخطر را دارند) و سوال ما این بود که در هنگام غذا خوردن در کنار خانواده چه اتفاقی رخ می‌دهد که نوجوانان را از انجام رفتارهای پرخطر باز می‌دارد؟
تصور اولیه ما این بود که غذا خوردن در کنار خانواده فرصت مناسبی برای اعضای خانواده است که پس از یک روز شلوغ گرد هم جمع بشوند و در مورد تجربیات روزمره باهم گفتگو کنند که اینکار باعث تقویت پیوندهای خانوادگی می‌شود. ما به تمام مکالماتی که این خانواده ها هنگام غذاخوردن با هم ضبط کرده بودند گوش دادیم و متوجه شدیم که خانواده در هنگام غذا خوردن بیش از اینکه در مورد غذا یا در مورد مسائل عمومی‌تر از قبیل سیاست، اقتصاد، اخبار و … حرف بزنند، در مورد داستانهایی که در طوال آنروز برایشان پیش آمده حرف می‌زنند، بطوریکه در طول یک وعده غذایی خانوادگی بطور متوسط هر ۵ دقیقه یک داستان تعریف شده بود و بیشتر داستنها هم حول یکی از اعضای خانواده بود که آنروز کار خاصی انجام داده بود مثلا فرزندی که آنروز با بهترین دوستش نهار خورده بود داستان آن را تعریف می‌کرد یا پدر حادثه‌ای که آنروز سرکار برایش رخ داده بود را تعریف می‌کرد. و بقیه اعضای خانواده نیز مشتاقانه به این داستانها گوش می‌دادند و بقیه اعضا هم اگر داستان مشابهی برایشان رخ داده بود را تعریف می‌کردند.
نکته جالب در این فرایند تجربیاتی بود که اعضای خانواده در طی نقل این داستانها به هم منتقل می‌کردند. همچنین خانواده بواسطه تبادل این داستانها یکپارچگی بیشتری پیدا می‌کردند و از همه مهمتر از نقل و شنیدن این داستانها لذت می‌بردند.
مسئله جالب دیگر این بود که پس از بررسی‌هایی انجام شده روی فرزندان این خانواده ها، معلوم شد؛ نوجوانان خانواده‌هایی که در هنگام غذا خوردن داستانهای بیشتری برای هم تعریف می‌کنند احساس #عزت‌نفس، شایستگی اجتماعی و تحصیلی و خوب بودن بیشتری کرده و متقابلا مشکلات رفتاری درونی (اضطراب، گوشه‌گیری و #افسردگی) و بیرونی (پرخاشگری و مصرف مواد) کمتری نشان می‌دادند.
پس غذا خوردن در کنار خانواده را ترویج کنید و برای هم داستان بگویید؛ اگر به موفقیت فرزندانتان علاقمندید.
خوشبختانه به‌عکس بسیاری از سنتها که بواسطه مدرنیته منسوخ شده‌اند (که البته منسوخ شدن سنتها اصولا مسئله بدی نیست زیرا که بخشی از چرخه تکامل بحساب می‌آید اما ما از آن بدمان می‌آید چون ما اصولا از تغییر بدمان می‌آید) غذا خوردن در کنار خانواده یکی از سنتهایی است که هنوز صحیح، سلامت و برقرار است. آمارهای سال ۲۰۱۳ مرکز بهداشت عمومی ایالات متحده نشان می‌دهد که هنوز ۸۸% آمریکائیان حداقل ۵ بار در هفته در کنار هم شام می‌خورند (مترجم: قطعا این آمار در کشور ما بالاتر است) و این خبر خوبی است زیرا پژوهش ها نشان می‌دهند که غذا خوردن در کنار خانواده فواید زیادی برای# کودکان و# نوجوانان دارد.
پژوهش های مرکز #اعتیاد نشان می‌دهند؛ نوجوانانی که در کنار خانواده غذا می‌خورند تمایل کمتری برای پرداختن به رفتارهای پرخطر همچون سیگارکشیدن، مصرف مواد و روابط پرخطر جنسی دارند و به تبع آن تمایل بیشتری برای انجام رفتارهای پسندیده اجتماعی همچون توجه به تکالیف درسی و کسب نمرات بهتر دارند.
من و همکارانم در مرکز پژوهش های خانواده کنجکاو شدیم که غذا خوردن در کنار خانواده چگونه باعث بوجود آمدن این تاثیرات مثبت می‌شوند. بهمین‌خاطر از تعداد زیادی خانواده از اقوام ، ادیان و طبقات اجتماعی مختلف خواستیم مکالماتشان در طی چند وعده غذای خانوادگی را ضبط کنند. خانواده‌های مشارکت‌کننده در این پژوهش بین ۱ تا ۶ فرزند داشتند که بیشتر آنها را خانواده‌های با ۲ یا ۳ فرزند تشکیل می‌دادند که حداقل یک‌کدام از آنها نوجوان بودند (ما از آن‌جهت به نوجوانان علاقمند بودیم که این گروه سنی بیشترین احتمال پرداختن به رفتارهای پرخطر را دارند) و سوال ما این بود که در هنگام غذا خوردن در کنار خانواده چه اتفاقی رخ می‌دهد که نوجوانان را از انجام رفتارهای پرخطر باز می‌دارد؟
تصور اولیه ما این بود که غذا خوردن در کنار خانواده فرصت مناسبی برای اعضای خانواده است که پس از یک روز شلوغ گرد هم جمع بشوند و در مورد تجربیات روزمره باهم گفتگو کنند که اینکار باعث تقویت پیوندهای خانوادگی می‌شود. ما به تمام مکالماتی که این خانواده ها هنگام غذاخوردن با هم ضبط کرده بودند گوش دادیم و متوجه شدیم که خانواده در هنگام غذا خوردن بیش از اینکه در مورد غذا یا در مورد مسائل عمومی‌تر از قبیل سیاست، اقتصاد، اخبار و … حرف بزنند، در مورد داستانهایی که در طوال آنروز برایشان پیش آمده حرف می‌زنند، بطوریکه در طول یک وعده غذایی خانوادگی بطور متوسط هر ۵ دقیقه یک داستان تعریف شده بود و بیشتر داستنها هم حول یکی از اعضای خانواده بود که آنروز کار خاصی انجام داده بود مثلا فرزندی که آنروز با بهترین دوستش نهار خورده بود داستان آن را تعریف می‌کرد یا پدر حادثه‌ای که آنروز سرکار برایش رخ داده بود را تعریف می‌کرد. و بقیه اعضای خانواده نیز مشتاقانه به این داستانها گوش می‌دادند و بقیه اعضا هم اگر داستان مشابهی برایشان رخ داده بود را تعریف می‌کردند.
نکته جالب در این فرایند تجربیاتی بود که اعضای خانواده در طی نقل این داستانها به هم منتقل می‌کردند. همچنین خانواده بواسطه تبادل این داستانها یکپارچگی بیشتری پیدا می‌کردند و از همه مهمتر از نقل و شنیدن این داستانها لذت می‌بردند.
مسئله جالب دیگر این بود که پس از بررسی‌هایی انجام شده روی فرزندان این خانواده ها، معلوم شد؛ نوجوانان خانواده‌هایی که در هنگام غذا خوردن داستانهای بیشتری برای هم تعریف می‌کنند احساس #عزت‌نفس، شایستگی اجتماعی و تحصیلی و خوب بودن بیشتری کرده و متقابلا مشکلات رفتاری درونی (اضطراب، گوشه‌گیری و #افسردگی) و بیرونی (پرخاشگری و مصرف مواد) کمتری نشان می‌دادند.
پس غذا خوردن در کنار خانواده را ترویج کنید و برای هم داستان بگویید؛ اگر به موفقیت فرزندانتان علاقمندید.
دیدگاه ها (0)