۴ چیزی که نباید به یک فرد مضطرب بگوییم | همه ما اضطراب را تجربه کرده ایم و اغلب ما آن را دوست نداریم چون احساس ناخوشایندی است ولی باید دانست اضطراب یک عاطفه طبیعی و حتی ضروری برای زندگی ماست. انسانها در طول تکامل خود یادگرفته اند مضطرب باشند زیرا که مضطرب بودن لازمه زنده ماندن بوده و هست. وقتی ما با خطرات روبرو می شویم اضطراب بسرعت باعث راه اندازی حالت “جنگ یا گریز” در بدنمان می شود که اگر چنین نبود ما به عنوان یک گونه جانوری آسیب پذیر دوام زیادی نمی یافتیم.

#اضطراب همچنین، به ما انگیزه لازم برای انجام دادن وظایف روزمره نه چندان دلچسب ولی ضروری را می دهد؛ مثلا همه ما در دوران دانشجویی می دانیم باید برای امتحان آخر ترم آماده شویم ولی فقط اضطراب می تواند ما را وادار به اینکار کند.

البته تمام این صحبت ها در مورد اضطراب طبیعی و بهنجار است. اگر اضطراب آن قدر افزایش پیدا کند که کارکردهای اساسی زندگی فرد (تحصیل، خانواده، #شغل و …) مختل شود، آنگاه یک بیماری است و باید درمان شود.

خیلی مواقع ما متوجه می شویم یکی از دوستان یا عزیزانمان دچار اضطراب شده اند و بدلیل علاقه ای که به آنها داریم می خواهیم کمک کنیم تا از این احساس خلاص شوند؛ این کار خوبیست البته اگر بدرستی انجام شود. زیرا در خیلی از مواقع، حرفهایی که ما به فرد مضطرب میزنیم نه تنها به کاهش اضطراب کمک نمی کنند بلکه به آن دامن هم می زنند؛ به همین خاطر امروز تصمیم گرفتم چهار جمله را برایتان بازگو کنم که نباید به یک فرد مضطرب گفته شود.

بیایید این جملات را با هم مرور کنیم:

۱- آروم باش

اینکه به یک فرد مضطرب بگوییم “آرام باش” دقیقا مثل این می ماند که به یک فرد خواب بگوییم “حواستو جمع کن”. بیماری های روانی به میل ما عمل نمی کنند. هیچکس دوست ندارد احساس اضطراب کند و اگر فرد می توانست آرام باشد، قطعا بدون توصیه شما هم اینکار را می کرد. گفتن این جمله بدلیل اثر بازخوردی که دارد، فقط باعث دامن زدن به اضطراب شخص مضطرب می شود. بجای اینکار از او حمایت کنید مثلا بپرسید “چکار می توانم برایت بکنم؟”

۲-نگران نباش … چیز مهمی نیست!

بله ممکن است خیلی چیزها برای شما مهم نباشد که برای شخص مضطرب مهم است. این اصلا وظیفه ما نیست که در آن وضعیت تعیین کنیم که چیزی مهم هست و چه چیزی مهم نیست. خیلی از افراد مضطرب بخوبی می دانند که اضطراب شان فایده ای ندارد ولی یکی از خصوصیات اضطراب نشخوار ذهنی افکار اضطراب آور است که البته اختیاری نیست.

کدی موریسون – نویسندهای که از اختلال اضطراب رنج می برد- این موضوع را بخوبی شرح می دهد؛

یکی از ناخوشایندترین ویژگی های اضطراب اینست که می دانیم چیزی برای نگران بودن وجود ندارد ولی باز هم نمی توانیم این احساس لعنتی را خاموش کنیم.

لذا بجای توصیه کردن بهتر است به حرفهای شخص گوش دهیم. صحبت کردن – مخصوصا برای زنها- می تواند اضطراب را تسکین دهد، ولی شخص را وادار به صحبت نکنید (مخصوصا مردان را).

۳-می دونم چه حسی داری

این توصیه فقط وقتی کارساز است که شما سابقه اختلال اضطراب OCD را داشته باشید. اضطراب یک جنگ تمام عیار درونی است که تمام زندگی شخص را تحت تاثیر قرار می دهد. اینکه نیم ساعت قبل از امتحان رانندگی مضطرب بوده اید، به این معنا نیست که یک فرد مبتلا به اختلال اضطراب را درک می کنید. حقیقت اینست که شاید شما هرگز نتوانید درک کنید او چه رنجی را تحمل می کند. بجای اینکار بهتر است تنها به حمایت بپردازید.

۴-راست میگی … اوضاع خیلی خرابه

از گفتن هر چیزی که به اضطراب افراد مضطرب دامن می زند بپرهیزید مثلا اگر دوستی دارید که فوبیای پرواز دارد، با آنها در مورد صانحه سقوط هواپیما در هفته گذشته صحبت نکنید. شاید فکر کنید “چه کار احمقانه ای … من که هرگز اینکار را نمی کنم” ولی اگر کمی دقت کنید می بینید دوستان بوفور برای همراهی کردن (و در ذهن خودشان؛ تائید کردن و منطقی جلوه دادن اضطراب فرد) شروع به نقل داستهان های مشابهی که به نتیجه ی اضطراب آور ختم شده است، می کنند. بجای آن سعی کنید به اضطرابشان اعتبار دهید و آنها را از احساسشان آگاه کنید. یعنی مثلا بجای اینکه بگویید “آره … با این هواپیماهای درب و داغون اصلا بعید نیست سقوط کنی ، همین هفته پیش … ” بگویید ” بنظر سوار هواپیما شدن خیلی تو رو مضطرب میکنه … تو از سقوط کردن می ترسی و این تو رو خیلی اذیت می کنه”

اجتناب از گفتن این جمله ها اضطراب را کاهش نمی دهد ولی به آن دامن هم نمی زند. گاهی مواقع بهترین کار اینست که هیچکاری نکنیم. اگر دوست یا آشنایی دارید که از اضطراب رنج می برد، حتما او را ترغیب کنید به ملاقات یک روان شناس برود و به هیچ وجه اجازه ندهید با اضطرابش کنار بیاید زیرا اختلالات اضطرابی بسیار رنج آور هستند که خوشبختانه درمانپذیر است.

نویسنده: جنیفر رولین

مددکار اجتماعی

منبع: PSYCHOLOGY TODAY

مترجم: حمید ابراهیمی زاده